Πρόκειται για ένα αλφαβητικό λεξικό 960 σελίδων που περιλαμβάνει 650 λήμματα και αναφέρεται σε 550 κινηματογράφους της Αθήνας, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πάψει να υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια.
Οπως λέει ο συγγραφέας, στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται «Όλων των ειδών οι κινηματογράφοι: χειμωνιάτικοι και θερινοί, εντοπισμένοι και μη, λαϊκοί και κυριλέ, κανονικοί και τσοντάδικα, διατηρητέοι και όχι, βραχύβιοι και μακρόβιοι, κατεδαφισμένοι, κουφάρια ή σε λειτουργία κλπ».
Για την δημιουργία του βιβλίου, ο Δημήτρης Φύσσας χρειάστηκε να επενδύσει «10 χρόνια δουλειάς: επιτόπια έρευνα σε οικόπεδα, 300 περίπου προφορικές μαρτυρίες (άνθρωποι του κλάδου συν θεατές), προγράμματα, εισιτήρια, εφημερίδες, βιβλία, μπλογκ, χειρόγραφα, σκίτσα, περιοδικά, φιλμ».
Το κάθε λήμμα περιλαμβάνει την ονομασία και την διεύθυνση του κινηματογράφου, πληροφορίες και στοιχεία, ερευνητικά περιστατικά, προσωπικές, λογοτεχνικές ή κινηματογραφικές αναφορές, κάποιες από τις ταινίες που έχει προβάλει, σχόλια για τον χώρο, προσωπικές μαρτυρίες ή αναφορές στον τύπο.
Ενδεικτικά για τον κινηματογράφο Αθηναϊκόν, διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα από ένα άρθρο του «Κινηματογραφικού Αστήρ» του 1927: «Αι πρώται θέσεις του... είναι στρωμένες με πέτσινα καθίσματα... Αξίζει να τονίσωμεν την ωραίαν Πιανόλαν εις την θέσιν της μουσικής… Έχει ταξιθέτρια... Ο κόσμος που συχνάζει εις αυτό δεν είναι μεν αριστοκράτης, δεν είναι όμως και ολωσδιόλου αγροίκος... Αποτελεί εξαίρεσιν εις τα άλλα συνοικιακά... από απόψεως ευπρεπείας, τάξεως, καθαριότητος και πολιτισμού».
Περισσότερο από ένα λεπτομερές και αναλυτικό εγχειρίδιο καταγραφής των ίδιων των αιθουσών όμως, το βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο, ένα γοητευτικό αφήγημα της ίδιας της ιστορίας της Αθήνας, και συχνά ένα μυθιστορηματικής και αγωνιώδους υφής ανάγνωσμα.
Διαβάζουμε στο λήμα για τον υπαίθριο κινηματογράφο «Ροζάν» που βρισκόταν κάποτε στην Νεάπολη «Τις απαραίτητες εξηγήσεις μου τις έδωσε ο Τάκης Κατσάμαντος, λουλουδάς στη γωνία του πάρκου, επί της Ασκληπιού, ντόπιος Νεαπολίτης, άνθρωπος πρόθυμος και ακριβής. Με ξενάγησε στο χώρο και μου είπε τα εξής: «Εδώ πράγματι ήταν το ‘Ροζάν’. Αλλά κατείχε μόνο το ψηλότερο από τα δύο επίπεδα, αυτό όπου βλέπεις την παιδική χαρά. Ήταν περίπου τριγωνικό, πολύ μικρό, με την οθόνη προς το Λυκαβητό. Οι πλάτες των θεατών βλέπανε την Ασκληπιού. Οι θεατές μπαίνανε από το πλάι. Σώζεται η αποθηκούλα του είναι η πόρτα αυτή που βλέπεις προς το βουνό. Είχε πάρα πολύ πράσινο. Η πλατεία στο χαμηλότερο επίπεδο δεν ανήκε στο σινεμά, ήταν ένα άλλο οικόπεδο. Δηλαδή το σινεμά δεν έβγαινε στην Ασκληπιού, κατάλαβες; Όταν έκλεισε το ‘Ροζάν’ και το φάγανε, τα δυο οικόπεδα ενώθηκαν και ο Δήμος έκανε το παρκάκι. Σήμερα, ο Δήμος και η εκκλησία είναι στα δικαστήρια: ο μεν για να το διατηρήσει, η δε για να να χτίσει εκκλησία». Άλλοι περίοικοι με πληροφορούν (ανωνύμως εννοείται, λόγω αντικειμένου) ότι η ξακουστή Γαβριέλα, που έμενε λίγο πιο πέρα, ερχότανε ενίοτε εδώ- κι άμα έβρισκε κάνα φτωχαδάκι, του ξηγιότανε και καμιά αγαθοεργία»
flix.gr
Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο πιο κάτω και ως ανταπόδοση ο συγγραφέας του Δημήτρης Φύσσας, ζητά μόνο την βοήθειά σας στην διάδοσή του και την μελλοντική του βελτίωση περιμένοντας διορθώσεις προσθήκες και ιδέες στο d.fyssas @ gmail.com.
https://docs.google.com/file/d/0B3mvzCFV851iRnVJT0ZtRjlZaTQ/edit?pli=
Δημήτρης Φύσσας:1956, Αθήνα. Συγγραφέας, δημοσιογράφος, νεοελληνιστής φιλόλογος, κειμενογράφος. Βιβλία σε φυσική μορφή: «Η γενιά του Πολυτεχνείου», «Αυστηρώς ακατάλληλον», «Αγύριστο κεφάλι», «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος», «Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους», «Στρατιώτης του Χριστού», «Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου», «Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος». Συμμετοχή: «Υπόγειες ιστορίες». Στο διαδίκτυο: «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», «Αυτά και οι μετακομίσεις», «Της καύλας». Στα σκαριά: «Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης», «Στοιχεία για ένα σεξουαλικό λεξικό της ελληνικής», «Η πρέφα για αρχαρίους», «Τραγούδια της φυλακής», «2.500 χρόνια τοπωνύμια και κτίρια της Αθήνας».
Ένα δώρο στους Έλληνες πρόσφερε το βράδυ της
Δευτέρας ο Δημήτρης Φύσσας, δημιουργώντας έναν
πολύτιμο κατάλογο με την ιστορία των αθηναϊκών
κινηματογράφων από το 1896 μέχρι σήμερα.
Το βιβλίο διατίθεται διαδικτυακά χωρίς κάποιο αντίτιμο, και περιέχει αλφαβητικά όλους τους κινηματογράφους που βρίσκονται στα όρια του δήμου Αθηναίων, ενώ το πιο σπουδαίο είναι ότι υπάρχει ανεκδοτολογικό υλικό, προϊόν από την προσωπική επαφή του συγγραφέα με παλιούς θαμώνες.
Η έρευνά του δημοσιογράφου και λάτρη της Αθήνας διήρκεσε δέκα χρόνια. Ο Δ.Φύσσας πραγματοποίησε επιτόπια έρευνα σε οικόπεδα, συγκέντρωσε 300 περίπου προφορικές μαρτυρίες από ανθρώπους του κλάδου και θεατές, υλικό από προγράμματα, εισιτήρια, εφημερίδες, βιβλία, μπλογκ, χειρόγραφα, σκίτσα, περιοδικά, φιλμ κλπ.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ένα πλήρες, «ιδανικό» λήμμα περιέχει: ονομασία/ διεύθυνση/ τηλέφωνο/ σχόλια για το όνομα / διάταξη / σχόλια για το χώρο/ ιδιοκτήτης/ εποχή του χρόνου που λειτουργεί/ χρονολόγηση λειτουργίας/ ερευνητικά ή άλλα περιστατικά/ προσωπικές, λογοτεχνικές, κινηματογραφικές ή άλλες αναφορές/ σημερινή κατάσταση του χώρου /διαφημίσεις / διάφορα/ ενδεικτικές ταινίες κάθε χρονιάς.
Το «λεξικό» αυτό που φέρει τον τίτλο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», διαθέτει 960 σελίδες, 3.500 υποσημειώσεις, αλλά «διόλου ακαδημαϊκό γράψιμο», όπως επισημαίνει ο ίδιος.
Από τις αντιδράσεις εξαγριωμένων χριστιανών όταν παιζόταν ο Τελευταίος Πειρασμός του Σκορσέζε στο Ααβόρα, μέχρι λαϊκές αφηγήσεις για το τι γινόταν σε κάθε σινεμά, ο οδηγός αυτός αποτελεί έναν θησαυρό γνώσεων για κινηματογραφόφιλους και μη.
Πρέπει να είσαι ή φανατικός σκακιστής ή ο Δημήτρης Φύσσας για να έχεις περάσει το κατώφλι του καφενείου «Πανελλήνιο» στα πρώτα νούμερα της οδού Μαυρομιχάλη, λίγα μέτρα από την οδό Σόλωνος. Πρόκειται για την επιτομή του παλιού, λαϊκού και εντελώς ανδροκρατούμενου καφενέ, που με τα χρόνια έγινε στέκι σκακιστών και επιβίωσε σε μια Αθήνα χωρίς στέκια και παλιά καφενεία. Ο Δημήτρης Φύσσας, που αγαπάει το σκάκι αλλά αγαπάει και την Αθήνα, και μάλιστα τις πιο «λαϊκές» ή αυθεντικές της όψεις, επέλεξε το «Πανελλήνιο» για να μαζέψει φίλους, συνεργάτες, συναδέλφους και να τους παρουσιάσει ένα βιβλίο που είναι πια κομμάτι από τη ζωή του.
Δέκα χρόνια κράτησε η παθιασμένη ερευνητική δουλειά του Δημήτρη Φύσσα για να έρθει το βράδυ της Δευτέρας ( Οκτώβριος, 2013 ) και να ανέβει σε πέντε ιστοσελίδες και σε ένα μπλογκ η
Μια αγνώριστη ηλεκτρονική έκδοση με τίτλο «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 - 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου». Αρκεί η ενδεικτική παράθεση ορισμένων αριθμών για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος και το βάθος της επίμονης έρευνας: 960 (!) σελίδες, με 3.500 υποσημειώσεις και 600 περίπου λήμματα για 550 κινηματογράφους της Αθήνας. Περιλαμβάνονται όλοι οι κινηματογράφοι στα όρια του Δήμου Αθηναίων, από την πρώτη καταγεγραμμένη προβολή το 1896 μέχρι και το σήμερα, κυριολεκτικά.
Η πρόσκληση του αθηναιολάτρη συγγραφέα, δημοσιογράφου και φιλόλογου (η στήλη του στην Athens Voice «City Lover» είναι ένα ηλεκτρονικό τεφτέρι με τις πιο απίθανες πληροφορίες) συσπείρωσε ένα επίσης απίθανο, αταξινόμητο, ετερόκλητο πλήθος που τον αγαπά και τον διαβάζει. Σε μία γωνία είδαμε τον συγγραφέα Θανάση Βαλτινό, αλλού τον συγγραφέα και κριτικό κινηματογράφου Τάσο Γουδέλη, τον ηθοποιό Γιώργο Κοτανίδη.
Η καθόλου συμβατική παρουσίαση, ανάμεσα σε μεζεδάκια που πήγαιναν κι ερχόντουσαν, τσίπουρα και ούζα, εξελίχθηκε σε ένα χείμαρρο από ερωταπαντήσεις που στο τέλος της βραδιάς, περασμένες 10.30 πια, σχημάτιζαν την προφορική ιστορία του ελληνικού σινεμά. Παρόντες και Αθηναίοι κάποιας ηλικίας που ο Φύσσας σταματούσε στον δρόμο (κυρίως σε κομμωτήρια, λαϊκές αγορές και καφενεία) για να αντλήσει πληροφορίες για κάποιο κατεδαφισμένο σινεμά της γειτονιάς.
Το πιο σπουδαίο με τη δουλειά του Φύσσα είναι ο εμπλουτισμός των λημμάτων με απίθανο, ανεκδοτολογικό υλικό, προϊόν, ακριβώς, της προσωπικής επαφής του συγγραφέα με παλιούς θαμώνες.
http://www.kathimerini.gr/
Πολλές πολλές ευχαριστίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Φύσσας