Όμορφη για την υπέροχη διέυθυνση φωτογραφίας της...
Όμορφη για το πανέμορφο τανγκό , όπου γύρω του
ξετυλίγονται όλα...
Όμορφη για την ερμηνεία του "υπολοχαγού"και την
απίθανα υπόκωφη έντασή της...
Όμορφη γιατί "υπάκουσε" χωρίς να το διατυμπανίζει
στον ύψιστο κανόνα του τανγκό:
ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ,
από την οποία πηγάζει και η μέγιστη απόλαυση...!
Μια τυχαία συνάντηση στο κέντρο της Αθήνας, θα θυμίσει στον 60άρη πλέον Λάζαρο Λαζάρου τα Χριστούγεννα που πέρασε στο στρατόπεδο Βάτη του Έβρου, στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ενώ όλη η μονάδα ασχολούνταν με τις προετοιμασίες της χριστουγεννιάτικης γιορτής, το μυαλό του υπολοχαγού Στέφανου Καραμανίδη (Γιάννης Στάνκογλου) ταξίδευε αλλού. Ανθρωπος κλειστός κι αγέλαστος, είχε μονάχα μία επιθυμία. Να ζητήσει σε χορό τον ανομολόγητο έρωτά του, τη Ζωή (Βίκυ Παπαδοπούλου), η οποία ήταν σύζυγος του αντισυνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου (Γιάννης Μπέζος). Επειδή όμως δεν ήξερε να χορεύει, ο υπολοχαγός επέλεξε να ζητήσει τη βοήθεια του Λαζάρου (Αντίνοος Αλμπάνης), ενός καλλιεργημένου αλλά συνεσταλμένου φαντάρου. Η γνωριμία ανάμεσα στους δύο άνδρες θα είναι σύντομη αλλά έντονη και θα οδηγήσει σε μία σειρά γεγονότων που κορυφώνονται με ένα τανγκό, το τανγκό των Χριστουγέννων...
Ένα από τα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του Γιάννη Ξανθούλη έρχεται στη μεγάλη οθόνη, με τον Νίκο Κουτελιδάκη στην καρέκλα του σκηνοθέτη (για πρώτη φορά μετά από μεγάλη - τηλεοπτική κυρίως- καριέρα). Και αν κάτι ξεχωρίζει από τα πρώτα κιόλας πλάνα, είναι πως μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια άρτια ταινία.
Με προσεγμένη παραγωγή, το «Τανγκό Των Χριστουγέννων» καταφέρνει σε αντίθεση με άλλες, πιο "ανέμελες", προσεγγίσεις να χτίσει με τρόπο ανεπιτήδευτο αλλά τόσο ρεαλιστικό την μουντή ατμόσφαιρα στο εσωτερικό ενός στρατοπέδου. Λάσπη, βροχή, υγρασία, ελάχιστες αχτίδες ήλιου, άδειοι χώροι και ψυχρά κτίσματα φωτογραφημένα από την ψηφιακή κάμερα RED ONE, τις δυνατότητες της οποίας θαυμάσαμε για πρώτη φορά στο «Μαύρο Λιβάδι». Η ατμόσφαιρα βέβαια δεν οφείλεται αποκλειστικά στην αισθητική της κινηματογράφησης ή στην μουσική επένδυση από τον Γιάννο Αιόλου που υπογραμμίζει (κάποιες φορές υπέρ το δέον) όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Το βιβλίο και κατ' επέκταση το σενάριο, προσφέρει μια εξαιρετική πρώτη ύλη πάνω στην οποία βαδίζει η πρωταγωνιστική τετράδα.
Ξεχωρίζει ο Γιάννης Στάνκογλου στο ρόλο του υπολοχαγού Καραμανίδη, που μέσα στην ερμηνεία του συνθέτει ισόρροπα την αμηχανία, την επιφυλακτικότητα, την ψυχρότητα αλλά και την εσωτερική φλόγα ενός κρυφού πάθους. Δίπλα του ο Γιάννης Μπέζος αφήνει πίσω τις τηλεοπτικές κωμικές μανιέρες που τον καθιέρωσαν (με εξαίρεση ελάχιστες και μάλλον αχρείαστες ατάκες) υποδυόμενος τον παγιδευμένο στην παραμεθόριο αλλά κυριότερα σε ένα προβληματικό γάμο αντισυνταγματάρχη Λόγγο. Η Βίκυ Παπαδοπούλου προσωποποιεί το σαγηνευτικό αντικείμενο του πόθου ενώ ο Αντίνοος Αλμπάνης προσπαθεί να διαχειριστεί τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα του, όχι πάντοτε με απόλυτη επιτυχία.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, ενώ το "Τανγκό" παίρνει άριστα ως προς την ατμόσφαιρα και σχεδόν άριστα για τις ερμηνείες, χάνει πόντους σε κάποιες λεπτομέρειες που φαινομενικά θα μπορούσαν εύκολα να είχαν διορθωθεί. Αρχικά η σκηνοθετική επιλογή να υποδυθούν οι ίδιοι ηθοποιοί τους χαρακτήρες τους σε μεγάλη ηλικία δεν πείθει παρά την δουλειά στον τομέα του make up. Κυριότερα όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, την κάπως άγαρμπη επιτάχυνση της ιστορίας όσο πλησιάζουμε το τελικό κρεσέντο, αφαιρώντας από την επιζητούμενη αληθοφάνεια.
Σε τελική ανάλυση το φιλμ δικαιούται τον παλιομοδίτικο χαρακτηρισμό "ταινία με υπόθεση", όπως ίσως θα έλεγε και ο ίδιος ο Γιάννης Ξανθούλης. Πέρα από τις ταμπέλες όμως, το «Το Τανγκό Των Χριστουγέννων» μπορεί επάξια να απευθυνθεί στο ευρύ κινηματογραφικό κοινό, ποντάροντας στο συναίσθημα χωρίς να καταφεύγει σε εκείνες τις ευκολίες που θα οδηγούσαν σε ένα γλυκερό και μελό αποτέλεσμα.
Πάντα εσύ του πόθου μου είσαι το νησί,
πάντα η χαμένη μου πατρίδα είσαι εσύ,
στην ξενιτιά μου η μονάκριβη ελπίδα,
πάντα ο φάρος στο χαμό μου,
η αμμουδιά στο γυρισμό μου
και στη δίψα το νερό μου είσαι εσύ...
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει
κι ο καιρός μας πολεμήσει
τι μπορεί να μας χωρίσει
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ' ανοίξω
χίλιες μοίρες θα νικήσω
κι όταν θα σε συναντήσω
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα, αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ' ενα τανγκό για δυο
μαζί για πάντα.....
Πάντα εσύ η επομενή μου θα'σαι η γη,
εκεί που δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή,
εκεί που η κάθε μου πληγή θα'ναι κέρδος,
κι όλα θα'χουν γίνει ένα
μες στο φως αναστημένα
και για πάντα ερωτευμένα
όλα εκεί......
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει
κι ο καιρός μας πολεμήσει
τι μπορεί να μας χωρίσει
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ' ανοίξω
χίλιες μοίρες θα νικήσω
κι όταν θα σε συναντήσω
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό, πάντα, σ' ενα τανγκο για δυο,
μαζί για πάντα.....
Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει
κι ο καιρός μας πολεμήσει
τι μπορεί να μας χωρίσει
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλια σύμπαντα θα ενώσω
χίλια θαύματα θα δώσω
κι όταν δίπλα μου σε νιώσω
θα'ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ' ενα τανγκό για δυο,
μαζί για πάντα......
( Ζωή )
- Πως σας λένε;
( Στέφανος )
- Υπολοχαγός Στέφανος Καραμανίδης!
( Ζωή )
- Εμένα, Ζωή.
( Στέφανος )
-Το ξέρω...Εγώ σας έστειλα το δίσκο με το τανγκό!Δεν είχα το θάρρος να γράψω το όνομά μου...
( Ζωή )
-Εσείς , λοιπόν!
( Στέφανος )
-Συγχωρέστε μου το θάρρος μου ! Σας παρακαλώ!
( Ζωή )
-Μην παρακαλάτε! Στον στρατό δεν πρέπει να παρακαλάς!Έτσι δεν είναι;
( Στέφανος )
-Έχετε δίκιο!
( Ζωή )
-Που μάθατε να χορεύετε τόσο ωραία υπολοχαγέ;
( Στέφανος )
-Ένας φίλος μου λέει πως το παν είναι η απόφαση να χορέψει κάποιος!...
( Ζωή )
-Ήθελα τόσο να χορέψω...
( Στέφανος )
-Σας αγαπάω! Σας αγαπάω από την πρώτη στιγμή που σας είδα!Σ' αγαπώ!
( Ζωή )
-Πιστεύετε στα παραμύθια;
( Στέφανος )
-Εγώ δεν ξέρω από αυτά.Εγώ σας περίμενα...Το μόνο που ήθελα ήταν να σας πω ότι σας αγαπάω! Αυτό! Και ότι ντρέπομαι! Ντρέπομαι πολύ !
( Ζωή )
- Μην ντρέπεστε! Χορέψατε τόσο ωραία.................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου