Το πανέμορφο σιλέντσιο και η έκτακτη συνεδρίαση της...Ψυχής!!!

Όταν ανακάλυψα το "silencio" (Beethoven, by Ernesto Cortazar),"ακινητοποιήθηκα" ως συνήθως μου συμβαίνει όταν βιώνω την επαφή με καλλιτεχνικά αριστουργήματα (ή τουλάχιστον όσα εγώ τα εκλαμβάνω ως τέτοια!)

Σχεδόν αστραπιαία κατρακύλησα σε μία τάση εσωτερίκευσης και απομόνωσης από το περιβάλλον… Αφέθηκα χωρίς καμία αντίρρηση στην παρακολούθηση σχηματισμού ψυχικών αντανακλάσεων που δημιουργούσε κάθε νότα του μουσικού κομματιού…

Το βλέμμα περιπλανιόταν στο περιβάλλον χωρίς να …κοιτάζει! Στεκόταν σε κάτι μόνο όταν αυτό βοηθούσε καλύτερα στη μετάφραση του μουσικού ακούσματος σε… ανάλογο συναίσθημα!

Αυτό που λέμε Ψυχή (εσωτερικός κόσμος, συναισθήματα, αισθήσεις, επιθυμίες, άλλο…) αγκιστρώθηκε σε αυτό το Δίχτυ του ακούσματος και άρπαξε και εμένα μαζί της…

Με υποχρέωσε να παρακολουθήσω από μία γωνίτσα ένα παράξενο θέαμα! Εκείνη ως ο απόλυτα άρχων της εσωτερικής και εξωτερικής πραγματικότητας, να στροβιλίζεται στο κενό συνοδευόμενη από αόρατο κάθε φορά παρτενέρ…!

Κάθε απόχρωση συναισθηματική της έδινε και ανάλογη κίνηση και ρυθμό! Δεν μπορούσα να σταματήσω την παρακολούθηση αυτού του παράξενου θεάματος, αλλά ούτε και εκείνη αυτήν τη μυστηριακή της χορογραφία..

Σαν να μου ψιθύριζε με σιγανή και απαλή φωνή, αλλά και έντονη και επιτακτική ταυτόχρονα, να εστιάσω καλύτερα, να «δω», να αισθανθώ…
«Έχεις μία ευκαιρία, τώρα!», «Έλα, έλα μαζί μου», «Θα δεις καλύτερα!», «Θα μάθεις περισσότερα», «Θα καταλάβεις, γιατί θα ΝΙΩΣΕΙΣ!», «Αληθινά…!»

Θα καταλάβω, γιατί θα νιώσω αληθινά;;;!!!......

Αλεξάνδρα Γεωργίου